چرا وبلاگ می نویسیم؟

برای تاریخ؛

همگی در جهانی زندگی می کنیم که حتی خاکستر تاریخ را  تکه تکه می کنند، از ذهن ها پاکش می کنند، با سیاست هایشان خیلی نرم عوضش می کنند، چیز هایی را که نباید بدانیم نابود می کنند و در آخر وقتی چیزی جز یک "تار" نازک از تاریخ باقی نمانده داستان هایشان را در ذهنمان تزریق می کنند.

می نویسیم برای تاریخ؛

از بر تخت نشینی شادی و کینه دوزی غم برای تاجش، از کشور گشایی منطق و جنگ همیشگی با دشمنش، از پیروزی جوانمردانه احساس و جوشیدن چشمه های ابدی اش، از رژه بینهایت زیبای انگشتان که ردپای جاودانه ای همچو کلمات را از خود باقی گذاشتند، از رقص مردمان سرزمین بینایی در پس سفرنامه های کسانی که از تاریخشان گذر کردند، از نامه های دوست و دشمن که پس از گذراندن هر دوره جدید تاریخی و رقم خوردن دوره جدید به دستمان رسیده، از شب بیداری ها و قرار دادن کلمات اسیر تحت تدابیر امنیتی شدید و سپس چشم گشودن درحالی که هیچ کدام باقی نماندند، از رخداد های ماورایی گذشته، توانمندی حال و حتی کلماتی کوتاه از آینده.

می نویسیم که دیگر نوجوانی دوره ای با سرهای باد کرده نباشد و برای اثباتش تاریخ را به همراه داریم.