Shine

10:45 a.m.

May.8

صداهای ناواضحی که اطرافم را دربر گرفته سیاهی چسبناک همیشگی و نوری که هیچ وقت نمی آید. می چرخم، نخی از کمرم تا ناکجا کشیده شده و مرا معلق نگه میدارد. می فهمم پیش از این درحال سقوط بوده ام. نور از نوک انگشتانم شروع می شود و ناگهان کل بدنم را فرا می گیرد؛ انرژی عظیمی که حس می کنم، گویی من جهانم و جهان من است. ثانیه به ثانیه فروپاشی را واضح تر می بینم. زمان برایم معنی ندارد. اطراف را حس می کنم، بدون نگاه کردن کهکشانی از معلق های نورانی را می یابم که میلیارد ها سال نوری ازهم فاصله داریم. زمین را پیدا می کنم؛ آنها من را می بینند و ناگهان موج بزرگی از زمزمه ها که هرکدام آرزویشان را خفته حمل می کنند به سویم حمله می کند. آرزو ها بیدار شده و آرام جیغ می کشند. امواج صوتی شان نورم را از مدار خارج کرده و گویی چشمک زن می شوم. خیره به آرزو ها می مانم، کاری برای انجام دادن نیست می خواهم آنها را به صاحبشان برگردانم.

چندین سال می گذرد. آرزوها یکی یکی جای خود را به ناامیدی داده و درحال تشکیل آرایش نظامی اند. اطراف را می گردم، به چندی از معلق ها حمله شده. برمی گردم و حجوم لشکر ناامیدی نور را خاموش می کند و درونم جای می گیرد. هنوز انرژی را حس می کنم که بیشتر می شود. به دلم نگاه می کنم؛ خالیست و میل بلعیدن دارد. در آنجا هرچه هست هیچ است پس هیچ را می بلعم.

بزرگتر شدن را حس می کنم. شدت بلعیدن بیشتر می شود وقتی نگاه ملتمس معلق های دیگر را می بینم که هنوز نور دارند ولی به درونم کشیده می شوند. می خواهم همه را بالا بیاورم اما نمی شود. از زمین رد می شویم؛ آنچه قبل و بعد از آن بود دیگر درون من آرمیده است. به انرژی تاریک می رسیم، او من و من اورا می بلعم. هردو همدیگر و خودمان را می بلعیم و سرنجام چیزی نمی ماند جز دو ذره زیراتمی که به یکدیگر برخورد کردند و انفجاری که رخ داد.

شاید شروع..

11:20 a.m.